Mamy rok 2014. Od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej minęło już 10 lat. Pierwsza fala emigrantów zarobkowych już dawno wróciła lub zdecydowała się osiedlić na stałe w jednym z krajów zachodnich. Wskaźniki demograficzne powinny więc utrzymywać sie na mniej więcej stałym poziomie. Nic bardziej mylnego. Obecnie coraz częściej obserwuje się pewnego rodzaję ewolucję procesów emigracyjnych. Spróbujmy zatem nieco przybliżyć ten problem.
Po otwarciu granic, które nastąpiło zaraz po przyjęciu Polski do Unii Europejskiej nastąpił prawdziwy bum emigracyjny. Tysiące Polaków zdecydowało się wykorzystać nadarzającą się okazję i zmienić miejsce zamieszkania, tymczasowo bądź na stałe. Wśród tej grupy, którą obecnie opisuje się jako tzw. „pierwszą falę polskiej emigracji” znajdowali się przede wszystkim ludzie bezrobotni lub pracujący na najniższych stanowiskach. Emigrowali więc jedynie ci, którzy znajdowali się w bardzo trudnej lub beznadziejnej sytuacji życiowej. Obecnie sprawa ta przedstawia się jednak zupełnie inaczej.
Flaga Polski i flaga Unii Europejskiej
Według najnowszych badań Instytutu Millward Brown, jedynie 17% wszystkich Polaków nie rozważa emigracji zarobkowej. Zilustrujmy to zjawisko nieco wyraźniej – 83 na 100 poważnie myśli o stałym lub tymczasowym wyjeździe z naszego kraju, celem podjęcia zatrudnienia w jednym z krajów Unii Europejskiej.
Kraje Unii Europejskiej
Wynika to głównie z faktu, że aktualnie emigrować chcą przedstawiciele najróżniejszych warstw społecznych i zawodowych, zarówno kobiety jak i mężczyźni. Ponadto, emigracja już dawno przestała być domeną jedynie ludzi młodych, którzy nie mogli podjąć zatrudnienia w wyuczonym zawodzie. Jeżeli chodzi o preferowane kraje, tu sytuacja przedstawia się stosunkowo niezmiennie. Polacy nadal najczęściej wybierają Wielką Brytanię, Niemcy, Irlandię lub Holandię.
