Odkąd Wielka Brytania otworzyła swój rynek pracy dla pracowników między innymi z Polski, nasz kraj opuściło już ponad milion rodaków. W większości są to młodzi ludzie między 18 a 35 rokiem życia, przeważnie mężczyźni o wykształceniu podstawowym lub średnim, mieszkańcy małych miejscowości lub wsi. Tak przynajmniej przedstawiają to statystyki. Najpopularniejszym kierunkiem emigracji zarobkowej jest oczywiście Wielka Brytania i Irlandia. Bardzo popularne są także Niemcy, kraje Skandynawii i Holandia. Dlaczego Polacy tak chętnie i wręcz masowo wyjeżdżają z kraju?
Jak to zazwyczaj bywa, odpowiedź na to pytanie nasuwa się sama – zarobki. Wydawać by się mogło, że pieniądze stanowią jedyny motywator młodych Polaków do opuszczenia swej ojczyzny i szukania pracy gdzieś indziej. Nic bardziej mylnego. Jednak rzeczywiście kwestie finansowe są tutaj kluczowe.
Patrząc i porównując zarobki pracowników krajów skandynawskich czy angielskich, polscy mogą nabrać sporych kompleksów. Wysoka kwota zwolniona od podatku, wysoki socjal, żadnych nieuczciwych umów śmieciowych, godne warunki zatrudnienia to coś, o czym polski pracownik może pomarzyć. A pracodawca doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Wie, że aby zatrzymać dobrego fachowca u siebie, musi zapewnić mu odpowiednie warunki pracy i płacy. Niestety, wiedząc, że państwo zabiera prawie ponad połowę z całkowitych kosztów zatrudnienia, przedsiębiorca nie będzie w stanie zaproponować wysokiego wynagrodzenia. Pracownik odejdzie. Za pewne wyjedzie za granicę, gdzie otrzyma wszystko to, na co liczy.
Z odpowiednimi zarobkami idzie w parze kultura i warunki pracy. Nowoczesny sprzęt, eleganckie, wygodne biura, możliwość rozwoju osobistego czy jasne warunki awansu zawodowego pomagają podjąć decyzję o wyjeździe. Do tego szkolenia, kursy czy podróże służbowe, które w Polsce byłyby zbyt trudne do udźwignięcia przez pracodawcę. Ale są także ciemne strony pracy poza krajem. To bariera kulturowa, językowa. Jeśli nie zna się języka biegle, nie ma co liczyć na zatrudnienie na stanowisku biurowym, administracyjnym. Język to podstawa, reszty można się nauczyć. Jeśli nie zna się języka, pozostaje praca fizyczna. Ale i ta potrafi przynieść wiele korzyści.
Czy Polacy chcą wracać? Raczej nie. Większość, zdecydowana większość tych, którzy już wyjechali, nie zamierzają wracać. Niektórzy twierdzą nawet, że nie tęsknią. Trudno im się nie dziwić. W końcu uciekli w poszukiwaniu lepszego życia, a skoro je znaleźli, to czemu mają wracać do gorszego? Często stać ich na zakup lub wynajem domu, co w Polsce byłoby niemożliwe. Jeżdżą na wakacje w ciepłe kraje, co sezon zmieniają całą garderobę, jedzą więcej w restauracjach niż w domu. Co by ich czekało w Polsce? Kredyt, oszczędzanie (o ile byliby w stanie cokolwiek odłożyć), wakacje w domu. Nic ich z powrotem do Polski nie ściągnie.
Pomimo upływu tylu lat, pomimo dostępności do wielu naukowych i nie tylko opracowań na temat przyczyn emigracji Polaków, osoby rządzące, podejmujące decyzje wciąż nie mogą zrozumieć (lub nie chcą tego uczynić), że póki nie poprawi się sytuacja pracodawców i pracowników w Polsce, póki nie zostaną obniżone koszty zatrudnienia pracowników, póki państwo nie przestanie traktować przedsiębiorców jak potencjalnych złodziei, nigdy nie zatrzyma się fali wyjazdów za pracą. Jednak zdaje się, że politycy nie chcą tego dostrzec. Tak jest dla nich wygodniej.
